ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ Η ΕΥΧΗ

Μες στο σκοτεινό το καπηλιό ξεκίνησε το γλέντι,
όλοι κοιτούν  με θαυμασμό τον όμορφο λεβέντη,  
που σέρνει μόνος το χορό κι ο νους του ταξιδεύει , 
στου μπουζουκιού την πενιά το βήμα του θεριεύει.  

Είναι βαρύ κι  άδικο του κόσμου που τον βρήκε 
η φτώχια τον ανάγκασε, σε ένα παλιό καράβι μπήκε
σε αγριαμμένες θάλασσες και ουρανούς πλανιέται, 
μέσα σε κύματα βαθιά μουσκίδι αποκοιμιέται.

Στον κόρφο για  φυλαχτό έχει της μάνας του ένα γράμμα, 
 μέρες πολλές έχει να πάρει νέα της και πνίγεται στο κλάμα.
το χάδι της λαχτάρησε,  σιμά της  να ξαπλώσει, 

την ευωδιά  της  στα φιλοκάρδια του, να νιώσει.
 
Πριν ξεκινήσει για την ξενιτιά είχε πάρει την ευχή της,  
που ήταν πλουσιοπάροχη, παρά την δύστυχη ζωή της. 
Του πρόσταξε να μην φοβηθεί σ' ό,τι η ζωή του  φέρει, 
γιατί θα στέκει πάντα δίπλα του, κρατώντας του το χέρι.

  Τίμιος να'ναι στη ζωή, απ' τα άδικα να απέχει, 
τον Χριστό και Παναγιά, μέσα στην καρδιά να έχει.
Τον οβολό του με χαρά κι αγάπη  να το δίνει, 
γιατί ο Θεός από  ψηλά, τους ανθρώπους  θα κρίνει.
    
Της μάνας η ευχή μοιάζει  σαν μαγικό βοτάνι 
 όσους καημούς σου φέρνει η ζωή, όλους τους γιάνει . 
Της μάνας η ευχή,  σου φέρνει  στη ψυχή γαλήνη, 
όσες αμαρτίες έχεις κάνει στη ζωή, όλες τις σβήνει!