Εμείς, οι πάνω από
Εμείς οι πάνω 50, 60, 70 ετών
είμαστε
μια γενιά που δεν θα
επιστρέψει .
Μια γενιά που περπάτησε
και γύρισε από το σχολείο
με τα πόδια.
Που πήγαινε σχολείο και
τα Σάββατα.
Τρείς μέρες πρωι, τρείς μέρες απόγευμα. Τετάρτη απόγευμα
Πέμπτη πρωί και την πρώτη ώρα Μαθηματικά.
Πόσες φορές δεν
αισθανθήκαμε το χέρι κάποιου
καθηγητή να μας σηκώνει
απ τη φαβορίτα ή να μας τραβάει
τα αυτιά, η να μας ρίχνει μια σβουριχτή σφαλιάρα.
Κι η βίτσα, συνήθως από
μουριά να μας πληγώνει
την παλάμη.
Οι δε αποβολές έπεφταν
σαν σύννεφο.
Οι πράξεις μας ήταν
δικές μας
και οι συνέπειες θα
βάρυναν εμάς.
Μια γενιά, που δεν είχε
λεφτά για ιδιαίτερα
μαθήματα αλλά δεν
τα παράτησε.
Μια γενιά, που ζεσταινόταν
με σóμπες με ξύλα η με…
κάρβουνο, η με θερμάστρες πετρελαίου.
Μια γενιά , που το γάλα μας
το έφερνε ο γαλατάς
στην εξώπορτα, μας το
άδειαζε από μεγάλες
καρδάρες στην κατσαρόλα .
Μια γενιά που συντηρούσε
τα τρόφιμα σε συσκευή
ψυγείο με πάγο
που το έφερνε ο παγοπώλης
με την τρίκυκλη μοτοσυκλέτα
του και τις κουβάλαγε
με εκείνο το περίεργο
εργαλείο γάντζο, που σιγά
αργοέλιωνε στο
κεφαλόσκαλο.
Και η βρύση του ψυγείου
είχε στο στόμιο της τυλιγμένο
ένα λευκό τουλπάνι σα φίλτρο.
Μια γενιά που ντρεπόταν
να κάθεται στο κάθισμα ,
στο λεωφορείο, δίπλα
σε έναν όρθιο ενήλικα .
Μια γενιά που έπαιζε
στις αλάνες και έπινε νερό
από το λάστιχο της αυλής
του γείτονα.
Μια γενιά που έπινε Ελληνικό
καφέ στα καφενεία , τούρκικος
τότε.
Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο
ούτε κάν φίλτρου γαλλικός.
Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα.
Μια γενιά που έφαγε τόνους
κεφτέδες με πατάτες
τηγανιτές
αλλά ποτέ δεν ήταν
υπέρβαροι γιατί γύρναγε
όλη μέρα στους δρόμους
και τις αλάνες παίζοντας.
Μια γενιά που πιστεύει
στον Θεό και στην Πατρίδα.
Μια γενιά που γελούσε πολύ !
Φτώχεια και γέλιο μαζί.
δύο έννοιες που σήμερα
είναι αδύνατο να συνυπάρξουν
Μια γενιά που ακόμα
σέβεται τις Αξίες .
Μια γενιά που έβγαλε
μερικούς από τους
καλύτερους επιστήμονες,
γιατρούς, μηχανικούς,
ανθρώπους
εργατικούς και
τίμιους οικογενειάρχες
και πολλούς άλλους.
Είχαμε επιτυχίες,
αποτυχίες
και υπευθυνότητα
και μάθαμε να τα
αντιμετωπίζουμε
όλα.
Μεγαλώσαμε σαν παιδιά
με τις χαρές και
τις λύπες μας.
Ζήσαμε!!
Και θα εξακολουθήσουμε
να ζούμε όσο μας χρωστάει
ο Θεός, σε πείσμα
όλων αυτών
που μας πλαστικοποίησαν
τη ζωή με δικές τους ιδέες
και για δικό τους όφελος.
