Έρχονται κι αυτές οι μέρες,
που πρέπει να περάσουν..
Έρχονται αυτές
οι παράξενες μέρες,
οι σκοτεινές,
οι δύσκολες,
που άλλα θες
κι άλλα κάνεις,
που άλλα λες εσύ
κι άλλα καταλαβαίνουν
οι γύρω σου,
που όλα τα βλέπεις
λάθος,
που αναρωτιέσαι
γιατί σε σένα,
που πιστεύεις
πως δεν αξίζεις τίποτα,
που ό, τι κι αν κάνεις
νιώθεις πως είναι μάταιο,
που η αγάπη δεν άργησε
μόνο μια μέρα αλλά μια ζωή,
που θες να φωνάξεις δυνατά
να σ’ αφήσουν
όλοι στην ησυχία σου
αλλά καταπίνεις την κραυγή
γιατί δεν είναι σωστό,
που σου φταίνε όλα
και κυρίως
ο ίδιος σου ο εαυτός.
Και τι κάνεις τότε;
Βάζεις απέναντι τον εαυτό σου
Του σκουπίζεις τα δάκρυα,
του μιλάς μ’ αγάπη,
τον αγκαλιάζεις,
του δίνεις ένα μεγάλο φιλί
και τον συγχαίρεις
για όσα έκανε
αλλά κυρίως για όσα
δεν μπόρεσε
ή φοβήθηκε να κάνει.
Τότε θα δεις
να σου χαμογελά
ο άλλος σου εαυτός,
αυτός που μέχρι τώρα
σε κατέκρινε.
Αυτός που μέχρι
τώρα σου μιλούσε
μόνο για τις αποτυχίες
και για τους φόβους σου.
Αυτός που όλα λάθος τα μετρούσε.
Αυτός που πίστευες
πως δεν θ’ αλλάξει ποτέ
κι όμως τώρα στέκεται
απέναντί σου γεμάτος
κατανόηση και σου χαμογελά.
Χαμογέλασέ του κι εσύ.
Χαμογέλασέ του
για να ξέρει πως κατάλαβες,
χαμογέλασέ του
γιατί το αξίζει,
χαμογέλασέ του
γιατί έτσι θα μείνει
για πάντα δίπλα σου,
χαμογέλασέ του
για όλες τις φορές
που τον πρόδωσες.
Τέλος χαμογέλασε
γιατί είναι το μόνο
όπλο που διαθέτεις απέναντι
σε όλα τα δύκολα,
τα παράξενα,
τα στραβά,
τα επικριτικά,
τα σκληρά
και τα ταπεινωτικά σου
συναισθήματα
που προσπαθούν
να σε καταπιούν.
Εξάλλου όπως είπε
κι ο Βίκτωρ Ουγκώ
« το γέλιο είναι ο ήλιος
που απομακρύνει
το χειμώνα
από το ανθρώπινο
πρόσωπο»
και ναι, καμιά φορά
αυτό το πρόσωπο
τυχαίνει να είσαι εσύ…
