Ήταν όνειρο της νύχτας, το δικό μας το φιλί
ήταν ζέφυρος τα λόγια κι έρωτας μας σαν πουλί
που πριν να κτίσει τη φωλιά του, στους ωραίους σου ανθούς
ήρθε απ' τον ουρανό μια λάμψη, έριξε κεραυνούς.
Μην μ' αφήνεις, μην μ' αφήνεις, φως μου ούτε μια στιγμή
πριν προλάβουν να με πνίξουν οι δικοί μου στεναγμοί.
Σ' αγαπώ, πώς να το κρύψω, αγγελέ μου σ' αγαπώ
το φωνάζω στ' αστέρια, που θα φτάσω, όταν σε δω.
Στην πνοή μου ν' αναπνέει η δική σου η πνοή
και στον ίσκιο σου, να είναι και το βλέμμα μου μαζί
Με τα δάκρυά μου φτιάχνω τον μεγάλο ωκεανό
μέσα του να καθρεφτίζει, το βλέμμα σου, λαμπερό.
Όταν ύπνος θα με πάρει, με της λάμψης σου το φως
στα ουράνια να με πάει, των κυμάτων ο αφρός.
Κι όσο ζεις εσύ στα άνθη, στους αφρούς να ζω εγώ
μα σαν ο ήλιος δύσει, μέσα στο κύμα να χαθώ.
Τότε κάνε μου τη χάρη ερωτόγλωσσο πουλί
κεί στον τάφο μου να πάρω, τ' έρωτα μας το φιλί
κι όταν απ' το φεγγάρι κρεμαστώ, σαν άστρο κι εγώ
να στάζουν δάκρυα τα δύο σου μάτια, θέλω να δω.
ΕΛΕΝΗ ΛΟΥΚΑΡΗ ΚΑΛΑΪΤΣΊΔΟΥ
No comments:
Post a Comment