Η Φιλία - Αφιέρωμα για τη 3η Επέτειο του Ανταμώματος

Η παιδική αυτή φιλία  μας  θέλω να πιστεύω ότι θα έχει  πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Είναι αυτές  οι όμορφες αναμνήσεις μας, που θα μας γεμίζουν την καρδιά μας με  βαθιά συναισθήματα αγάπης και συγκίνησης  .

Ο δεσμός που χτίσαμε μαζί,  όταν ήμασταν παιδιά, είναι  ίσως ο πιο ισχυρός από όλες τις φιλίες που ακολούθησαν. Περάσαμε  μαζί  τα πιο αθώα μας χρόνια, τα χρόνια της εφηβείας μας,  τα πιο ανέμελα, τα χρόνια της ανιδιοτέλειας.

Ακόμη και αν κάποια στιγμή χάσαμε την επαφή  λόγω υποχρεώσεων, δουλειάς ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο ξανασυναντηθήκαμε πριν από λίγα χρόνια, μεσήλικες, συνταξιούχοι και με εγγόνια  και αυτή η επανασύνδεση,  μας έφερε  ακόμη πιο κοντά και δημιουργήσαμε μια μοναδική φιλία.

Μια φιλία την οποία γιορτάσαμε με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση,  πριν 3 χρόνια ,  στις 24 Νοεμβρίου 2018 στο πρώτο μας αντάμωμα, που δυστυχώς  για 3η χρονιά φέτος  λόγω της πανδημίας του ιού  και  του  ιού δεν θα μπορέσουμε να γιορτάσουμε .

Μια φιλία που μας έφερε να νιώσουμε υπέροχες στιγμές, με τις συναντήσεις μας, τις εκδρομές μας και τις διάφορες εκδηλώσεις μας, οι οποίες σήμερα  διαπιστώνουμε πόσο σημαντικές και πολύτιμες ήταν  για όλους μας.

Αυτές τις μικρές και όμορφες προσωπικές στιγμές  που είχαμε στη ζωή μας, τόσο πραγματικές όσο και αντιπροσωπευτικές, έχουν σήμερα εξαφανιστεί.

Κανείς δεν ξέρει που θα μας βγάλει αυτή η ιστορία με  τον ιό, όλοι ελπίζουμε να νικηθεί γρήγορα και να βρούμε σύντομα όλοι την καθημερινότητα μας και τη χαρά μας .

Έστω και έτσι διαδικτυακά σας αφιερώνω αυτούς του στίχους σαν ανάμνηση του Ανταμώματος και  αυτής της υπέροχης φιλίας  μεταξύ μας

Η φιλία

Στο πέρασμα του χρόνου στα νταμάρια, 

μια μικρή μακρόσυρτη μπαλάντα αντηχεί,

ονόματα, συνθήματα, γραμμένα σε ντουβάρια,

μια  θλίψη από τότε τη ζωή ν΄ ακολουθεί.

Ήμασταν τότε παιδούλες σαν τα κρίνα,

με όμορφες πολύχρωμες κορδέλες στα μαλλιά

κι αναπολούμε τώρα νοσταλγικά τα χρόνια εκείνα,

με χείλη σφιγμένα και μ΄αλλαγμένη τη μιλιά.

Η φιλία πάντα ο πιστός, ο άγγελός μας,

παράδερνε και μοίραζε στα ίσα το ψωμί,

πρώτα οι φίλοι και μετά ο εαυτός μας

και κάθε γέλιο φάνταζε σαν νάτανε γιορτή.

Ο χρόνος μάς παραμόνευε στου φεγγαριού το πλάι

και με νιφάδες βαμβακιού στόλιζε τα μαλλιά,

η αγάπη όμως παρέμεινε στην άκρη, να φυλάει,

μη και χαθεί η φιλία μας σε άγνωστη ξενιτιά.

Κι ο χρόνος ο αδίσταχτος  κάλεσε κάποια μέρα,

να ανταμώσουνε βουνά με χιόνια στις κορφές

να η Ελένη, η Σμαρώ, η Άννα και η Βέρα,

σαν κόρες του Ταϋγετου, σαν τ΄’Ολυμπου θεές.

Πιο κει παράστεκαν βουβές, με βουρκωμένα μάτια,

το Βαγγελιώ, το Δεσποινιώ, η Μαίρη κι η Φωφώ,

που κάποτε περπάταγαν  σε  νιότης μονοπάτια,

 με τσάντες και με μπλε ποδιές, σαν πήγαιναν σχολειό.

Ώρες μικρές νοσταλγικές, που γύρισαν το χρόνο,

που σαν αστραπή επέρασε απ΄τα παλιά θρανία,

 η αντάμωση όμως  έδιωξε της θύμισης τον πόνο

και γίνανε πάλι παιδιά η Μάρω κι η Σοφία.

Αγκαλιασμένες ας κλάψουμε από χαρά και πόνο,

γιατί η φιλία μας κράτησε μέχρι τα χρόνια αυτά

και ας πλέξουμε τα χέρια μας μ΄ανάθεμα στο χρόνο,

που πήρε μαζί του τις στιγμές, σαν ήμασταν παιδιά.

ΕΛΕΝΗ ΚΑΛΑΪΤΣΙΔΟΥ

Ευγνωμονώ… όλες εσάς που είστε κοντά μου και εσείς που είστε  μακριά μου , αν και σας νιώθω τόσο κοντά μου... Που με στηρίξατε με την παρουσία σας σε κάθε μου στιγμή!!.

 Μια παρουσία αληθινή, ζεστή, αυθεντική, ατόφια!!
Άλλωστε τι χρειάζονται όλα αυτά όταν μιλούν οι καρδιές… όταν δεν υπάρχει ανάγκη να υποδείξεις, να αποδείξεις, να υπερισχύσεις αλλά το μόνο σου μέλημα είναι να μοιραστείς…
Εύχομαι σε εσάς..
Οι σκέψεις μας να έχουν την Αγνότητα των παιδικών μας χρόνων και το φως της καρδιάς μας να λάμπει .

ΕΎΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ,  ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΕΙ ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΝΤΑΜΩΣΟΥΜΕ  ΟΛΕΣ ΠΑΛΙ ΥΓΙΕΙΣ!!

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!!