💗Η ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ 💗
Θυμάστε μήπως τα πρώτα σκιρτήματα στο νηπιαγωγείο ή το δημοτικό;
Τα δικά σας ή του παιδιού σας;
Τότε που όταν μεγαλώνατε θα παντρευόσασταν τη Μαρία ή τον Κωνσταντίνο;
Αν "σκαλίσουμε" λίγο στις αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια, οι περισσότεροι από εμάς θα θυμηθούμε ότι με εκείνο ή το άλλο αγοράκι ή κοριτσάκι που παίζαμε συχνά, νιώθαμε "κάτι παραπάνω".
Μια μεγαλύτερη επιθυμία να είμαστε μαζί, μια μεγαλύτερη χαρά όταν το βλέπαμε, έναν ιδιαίτερο σύνδεσμο, ένα "γαργάλημα" ίσως, που ξεπερνούσε την απλή χαρά του παιχνιδιού.
Τα πρώτα αθώα παιδικά σκιρτήματα είναι μια τρυφερή πραγματικότητα και καλό είναι να μη σας ξενίζει το γεγονός ή, ακόμα χειρότερα, να σας σοκάρει.
Γιατί κάθε παιδί βιώνει αυτό το μοναδικό συναίσθημα ακριβώς όπως και οι μεγάλοι.
Με μόνη διαφορά τον τρόπο που το εκδηλώνει, αλλά και τη γλυκύτητα και αθωότητά του.
Πώς στο καλό θα το εξηγήσεις με όρους χημείας και φυσικής ένα τόσο σημαντικό βιολογικό φαινόμενο όπως είναι η πρώτη αγάπη;
Κάπως έτσι μοιάζει το "παιδικό"
αυτό συναίσθημα !
💜💜Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗ !💜💜
Πρέπει να 'μουν δώδεκα χρονών
και πρέπει να ήταν έντεκα εκείνη .
Δε την έβλεπα στην εκκλησιά,
ούτε στην φτωχική μας γειτονιά
μήτε στη βρύση και μήτε στο παραθύρι.
Η μάνα της κι η μάνα μου δὲν είχανε πολλὲς φιλίες . Όταν κάποιες φορές την έβλεπα δεν είμασταν ποτέ μονάχοι .
Είμασταν καμμιά δεκαριά αγόρια και κορίτσια που θέλαμε να φέρουμε το πολιτισμό στο χωριό και μ' ένα γέρο δάσκαλο αντάμα να μάθουμε γραμματική.
Απ'τα κορίτσια, κάποια ήταν χαριτωμένα μα στα δικά μου μάτια, η πιο όμορφη ήταν εκείνη.. η αγαπητικιά μου.
Τι λόγο ξεστόμισα τώρα, από πού κι ως πού αγαπητικιά !
Που ποτέ μου δεν της μίλησα, ποτέ μου δεν άγγιξα το όμορφο βελούδινο χεράκι της .
Ούτε η αναπνοή μου δεν χάιδεψε το όμορφο προσωπάκι της .
Η μόνη λέξη που πηδούσε κάποτε από τα χείλη μου να φτάσει στα δικά της είναι " μου έλειψες".
Μέρες ολόκληρες περίμενα να μου ρίξει ένα κρυφό χαμόγελο κι εγώ έλαμπα ολόκληρος καθώς την κοιτούσα και εκείνη έριχνε τα μάτια της στο βιβλίο, κατακόκκινη , μην καταλάβει κάτι ο δάσκαλος.
Αχ αυτά τα μάτια !
Δίχως εσάς, μήτε πρώτη, μήτε στερνὴ αγάπη δε θα 'χαμε νιώσει !
Οι ματιές μου σαν έμπαινε στην παράδοση, οι ματιές της σαν έβγαινε να πάει σπίτι, αυτὲς ήταν οι όρκοι μας, τα τραγούδια μας, τα φιλιά μας, αυτὲς ήτανε και τα ραβασάκια μας.
Με τον καιρὸ και χωρὶς ν᾿ ἀλλάξουμε μεταξύ μας μια λέξη, την τέχνη των ματιών την κάναμε επιστήμη .
Ήταν λογής-λογής οι ματιές της.
Η ματιὰ της αδιαφορίας, που μου έσκιζε την καρδιά, του θυμού, που έπεφτε πάνω σαν αστροπελέκι.
Η άπιστη ματιὰ, που μ᾿ έλιωνε σαν το κερὶ και μ᾿ αφάνιζε.
Ύστερα πάλι η ήρεμη και γλυκιὰ ματιὰ της αγάπης, που ξανάβαζε τὴ ψυχή μου στον τόπο της .
Οι δικές μου οι ματιές, όσο σημαντικές κι άν ήταν, δεν είχανε τρομερές αλλαγές.
Η ιδια αφοσίωση, ο ίδιος καημός, το ίδιο βάσανο, πάντα.
Τρεις μήνες πρέπει να πέρασαν έτσι. Ξυπνούσα με το πρώτο λάλημα του κόκορα και δεν έβλεπα την ώρα να πάω σχολειό. Η μάνα μου με καμάρωνε και μ᾿ έβλεπε μεγάλο και τρανό δάσκαλο.
Κι ας ήμουν πρώτος στο σχολειό, δεν κατάφερα ούτε μια φορά να την βρω μονάχη ούτε όταν πήγαινε , ούτε όταν έφευγε.
Αυτὸ μόνο ονειρευόμουν και λαχταρούσα για να της πω , πὼς πεθαίνω και χωρίς αυτή δεν έχω σωτηρία σε αυτή τη ζωή .
Καλές οι φλογερὲς ματιές, δεν λέω, μα σαν τα λόγια που δεν χορταίνει η καρδιά δεν υπάρχει.
Αυτή μόνο ξέρει τι θα πει αγάπη !
Μα πώς να της δώσω να καταλάβει, ότι θέλω να της μιλήσω!
Δυστυχώς οι ματιὲς δεν σῴνουν. Χρειάζεται ραβασάκι.
Μήπως δεν το κάνα!
Χίλιες φορὲς το ῾γραψα και το ξανάγραψα.
Το ῾παιρνα μαζί μου αποφασισμένος να μην ντραπώ, να μην φοβηθώ τον δάσκαλο και μόνο να της δώσω κρυφὰ το χαρτάκι σ᾿ ένα βιβλίο μέσα.
Κι έπαιρνα μαζί μου τὸ χαρτὶ βγαίνοντας και το ῾κανα κομμάτια και καταριόμουνα την ώρα που γεννήθηκα τόσο φοβητσιάρης.
Ένα πρωί σαν σηκώθηκα, ορκίστηκα στην Παναγία, πως θα της δώσω το ραβασάκι και αν δεν της δώσω να πέσει φωτιά να με κάψει.
Πήγα στο σχολειὸ πρώτος πάλι. Ερχόταν όλα τ᾿ αγόρια, όλα τα κορίτσια, αλλά μαύρα μάτια έκανα να δω στην πόρτα εκείνη.
Η μικρή μου δεν φαίνεται!
Διαβάζει ο δάσκαλος τον κατάλογο, έρχεται στο Δεσποινιώ... σιωπή.
- "Που είναι η Δέσποινα ;» ρωτά ο δάσκαλος το ζευγαράκι της.
-Η μάνα της αρρώστησε κι έμεινε σπίτι.
Με βαριὰ καρδιὰ γύρισα την μέρα εκείνη στο σπίτι. Περίμενα πώς και πώς να βραδιάσει γρήγορα και να ξημερώσει, για να την ξαναδώ .
Ξημερώνει, ξαναπηγαίνω σχολειό... τα ίδια!
Περνά μια βδομάδα, δυὸ βδομάδες... ένας μήνας , όταν είπε μία μέρα ένα κορίτσι στο δάσκαλο, πως πέθανε η μάνα της Δεσποινιώς και πὼς δε θα ξανάρθει πια σχολειὸ η μικρή.
Πρέπει να ῾μουν στα εικοσιπέντε, τότε που γύρισα απὸ το Πανεπιστήμιο με το πτυχίο του Δάσκαλου στο χέρι, να δω τους δικούς μου.
Ήρθανε όλοι οι παλιοὶ οι φίλοι κι όλες οι παλιὲς οι φιλενάδες να με δουν και να με συγχαρούν.
Ήρθε απὸ την ἄλλη άκρη του χωριού και το Δεσποινιώ, παντρεμένη κοπέλα με δυό παιδιά.
Της μίλησα και μου μίλησε πρώτη φορά.
Μιλήσαμε για χίλια πράγματα, για τα παιδιά της, για την ομορφιὰ, την εξυπνάδα τους, την προοδό τους στο σχολειό, για τη χαρά μου που έγινα δάσκαλος και βρήκα τη μάνα μου και τους φίλους μου τόσο καλά. Για τους συγχωριανούς μας, για το χωριό μας που προόδευσε .
Ξεχύθηκε η γλώσσα μας σαν ποτάμι και είπαμε λόγια- λόγια πολλά, αλλά για την πρώτη μας αγάπη, την αξέχαστη εκείνη αγάπη, όπως και τότε, έτσι και τώρα δεν είπαμε ούτε μια λέξη!
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
Η ιστορία αυτή αποτελεί μια έμπνευση δική μου για να αναλογιστούμε και να μην γελάσουμε με την εξομολόγηση του παιδιού μας, ότι είναι ερωτευμένο!
Επιτρέψτε του να μοιραστεί τα συναισθήματά του μαζί σας και να στηρίξτε το αν αυτή η αγάπη (ή το τέλος της) καταλήξει να το επηρεάσει αρνητικά.
Βοηθήστε το παιδί σας να καταλάβει, ότι το να έχει συναισθήματα για κάποιο άλλο παιδί της ηλικίας του είναι φυσιολογικό.
Το ότι το παιδί είναι ερωτευμένο, δείχνει ότι προχωράει στη διαδικασία κοινωνικοποίησής του και προσθέτει νέους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή του.
Από την άλλη πλευρά, σε αυτό το στάδιο, τα παιδιά ανακαλύπτουν τον εαυτό τους ως αγόρι ή κορίτσι και αρχίζουν να νιώθουν ενδιαφέρον και περιέργεια για το αντίθετο φύλο.
ΓΙΑΤΙ
Η αγάπη είναι σαν μια αόρατη κλωστή που μπορεί να μακραίνει και να τεντώνεται όσο χρειαστεί για να μας κρατάει πάντα ενωμένους.
Η αγάπη δεν ξοδεύεται, δεν λιγοστεύει, δεν ολιγωρεί, δεν οπισθοχωρεί, δεν εξαφανίζεται, δεν χάνεται, δεν λησμονά.
Είναι πάντοτε εκεί, στην άλλη άκρη της κλωστής, να κάνει ένα μικρό τράβηγμα και να σου θυμίσει ότι "είμαι εδώ! ".
Όσο μακριά κι αν είμαστε ο ένας απ’ τον άλλον, η αγάπη έχει τη δύναμη να μας ενώνει.
ΕΛΕΝΗ ΛΟΥΚΑΡΗ -ΚΑΛΑΪΤΣΊΔΟΥ
