Όνειρο ήταν της νύχτας, το δικό μας το φιλί
ζέφυρος τα λόγια και ο έρωτάς μας σαν πουλί
που πριν να κτίσει τη φωλιά του, έφυγες σε άλλη γη
δίχως να σκεφτείς καθόλου, της καρδιάς μου την πληγή.
Μην μ' αφήνεις φως μου, μην μ' αφήνεις, ούτε μια στιγμή
πριν προλάβουν να με πνίξουν, οι δικοί μου στεναγμοί.
Σ' αγαπώ και υποφέρω, ουρανέ μου σ' αγαπώ
το φωνάζω στ' αστέρια, που θα φτάσω, για να σε δω.
Στην πνοή μου ν' αναπνέει, η δική σου η πνοή
και στον ίσκιο σου να είναι και το βλέμμα μου μαζί
Με τα δάκρυά μου φτιάχνω ολάκερο ωκεανό
στα βάθη του να πέσω, απ' τον καημό μου να λυτρωθώ.
Όταν ένας ύπνος του θανάτου, με πάρει γλυκός
στα σύννεφα να με πετά, των κυμάτων ο αφρός
Κι όσο ζεις εσύ στα άνθη, στους αφρούς να ζω εγώ
κι όταν ο ήλιος δύσει, μες στο κύμα να πνιγώ.
Τότε κάνε μου τη χάρη ερωτόγλωσσο πουλί
κεί στον τάφο μου να πάρω, τ' έρωτα μας το φιλί
κι όταν κρεμαστώ απ' το φεγγάρι σαν αστέρι κι εγώ
να στάζουν δάκρυα τα δυό σου μάτια, θέλω να δω.
