Το καλαθάκι της ζωής μας πρέπει να το γεμίζουμε με χρώματα και αρώματα που γαληνεύουν τη ψυχή μας και διώχνουν μακριά το γκρίζο της ζωής μας.
ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ.
Γεώργιος Βιζυηνός
Ὅλα τὰ δένδρα ᾿ναι παιδιά,
πὤχουν τὴν Γῆ μητέρα,
κ᾿ ἔχουν γιὰ χέρια τὰ κλαδιά,
ποῦ σειοῦνται στὸν ἀγέρα.
Σειοῦνται καὶ λὲν μιὰ προσευχή,
λυγοῦν καὶ προσκυνοῦνε
τὸν Οὐρανὸ πὤχει βροχή,
καὶ βλέπει πῶς διψοῦνε.
Κι᾿ ὁ Οὐρανὸς ποῦ τὰ τηρᾷ,
θυμᾶται τὰ παλῃά του:
πῶς ἦταν χάμου μιὰ φορὰ
κ᾿ εἶχε τὴν Γῆ γρῃά του.
Κι᾿ ἀπ᾿ τὰ φιλιά τ᾿ ἀδερφωτά,
κι᾿ ἀπ᾿ τ᾿ ἀγκαλιάσματά τους,
βγῆκαν τὰ δένδρα ὅλ᾿ αὐτά,
τὰ γνήσια παιδιά τους.
Γι᾿ αὐτὸ τοῦ θλίβετ᾿ ἡ καρδιὰ
τὴν δίψα τους σὰν βλέπει:
εἶναι δικά του τὰ παιδιά,
νὰ τὰ ποτίσῃ πρέπει!
Ἀπὸ τὸν θρόνο του γυρνᾷ
καὶ κράζει μιὰ νεφέλη
καὶ τήνε στέλλει στὰ βουνά,
στἀ δάση τήνε στέλλει.
—Πᾶνε στ᾿ ἀπότιστα δενδρά,
στὰ δάση ποῦ διψοῦνε,
καὶ πότισέ μου τα φαιδρὰ
καὶ δῶσε τα νὰ πιοῦνε.—
Βγαίν᾿ ἡ νεφέλη καὶ περνᾷ
ἐπαν᾿ ἀπὸ τὴν Πλάση·
καὶ βρέχει μέσα στὰ βουνά,
καὶ βρέχει μέσ᾿ στὰ δάση.
Καὶ νοιώθ᾿ ἡ Γῆ χαρὰ κρυφή:
ὁ Γέρος τὴν ᾿θυμήθη!
καὶ ᾿βγάλλ᾿ ὅλ᾿ ἄνθη στὴν μορφή,
κι᾿ ὅλο καρποὺς στὰ στήθη.
Κι᾿ ἀπ᾿ τὴν χαρὰ τὴν τρυφερή,
κι᾿ ἀπὸ τὴν εὐθυμία,
στὴν χώρα δίδ᾿ ὅσο ᾿μπορεῖ
εὐθήνεια κ᾿ εύφορία.
Γι᾿ αὐτὸ φυτεύετε δενδρὰ
καθεὶς ὅπου προφθάσῃ,
κι᾿ ἀφῆτε νὰ γενοῦν χονδρά,
νὰ σχηματίσουν δάση.
Γιὰ νἄχουμε κ᾿ ἑμεῖς βροχὴ
κι᾿ ὡραία πρασινάδα.
Διὰ νὰ κάμουμ᾿ εὐτυχῆ
τὴν ἄκαρπην Ἑλλάδα.
