Η ΑΦΕΝΤΙΑ ΜΑΣ

Δεν ξέρω, αν θα πρέπει να μιλήσω 
ή να κρατήσω το στόμα μου σφαλιστό.
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να δακρύσω 
ή να ουρλιάξω  με πόνο γοερό .

Για τις πληγές που μετράει καθημερινά η κοινωνία,
για τον πόνο και μίσος που μεταδίδουν τα Μ.Κ.Δ και δελτία!
Για τη διαστροφή και την ασυδοσία που τη ζωή μας κυβερνά, 
για το πόνο που γεμίζει η ψυχή του καθένα κακή συμπεριφορά. 

Γιατί άραγε οι άνθρωποι να στήνουν με το μυαλό τους παιχνίδια κακά, 
να μετατρέπονται σε ανθρωποειδή κτήνη, μέσα σε λίγα λεπτά;
Γιατί άραγε η αγάπη, η αγνότητα, η αθωότητα και η ανεμελιά,
να έχουν μετατραπεί σε ένστικτα χυδαία και εγκλήματα στυγερά!

Γιατί η καρδιά αντί να μοιράζει αγάπη και συμπόνοια,
γεμίζει με εικόνες απεχθείς που προκαλούν διχόνοια! 
Γιατί να προδίδονται έτσι απλά ήθη, έθιμα και ιδανικά
και η ζωή  για κάποιους  να μην έχει αξία καμμιά!

Μήπως εμείς  φταίμε που κατάντησε έτσι η κοινωνία μας, 

καθώς στο βυθό των ψυχών μας είναι βαριά τα φορτία μας 
που βυθίζουν σε αιώνιο λήθαργο ολοένα  την καρδιά  μας, 
για να βασιλεύει  παντού και  πάντα,  η αφεντιά μας !