Σκέψεις σε καιρό πανδημίας

Για να είμαστε ειλικρινείς σε κανέναν δεν αρέσει αυτό που βιώνουμε. Κανείς δεν θέλει να κάθεται όλη μέρα στο σπίτι.
Εάν μάλιστα δεν έχεις συνηθίσει να μένεις σπίτι, δεν τα πας καλά  με  τον εαυτό σου και με τους άλλους.
Στην ζωή όμως δεν κάνουμε πάντα ότι θέλουμε ή σχεδιάζουμε. Η ανατροπή έρχεται χωρίς να το καταλάβεις .  Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κάνουμε σχέδια, μα πάντα αφήνουμε την τελευταία πινελιά στο Θεό. Ας λέμε αυτό το υπέροχο που έλεγαν οι γιαγιάδες μας, οι μπαρουτοκαπνισμένες της ζωής "πρώτα ο Θεός....".

Οπότε ας κάνουμε αυτό που μπορούμε και αντέχουμε. Εκείνο που μας επιτρέπεται και γίνεται να αλλάξει. Δεν ξέρω εάν σε ένα υποχρεωτικό εγκλεισμό γίνουμε δια μαγείας το τέλειο ζευγάρι ή τέλειοι γονείς. Εάν μεταμορφωθούμε σε σεφ, βιβλιοφάγους ή σε ανθρώπους της αυτογνωσίας ή της προσευχής. Το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα συμβούν αυτά μέσα σε λίγες μέρες και υπό υποχρεωτικές συνθήκες.

Ωστόσο όμως μας δίνονται αφορμές και ευκαιρίες για να δούμε αλλιώς την ζωή, τις σχέσεις και τον εαυτό μας.
Πολλές φορές όταν ένα γεγονός έρχεται απρόσκλητο στην ζωή μας, μας οδηγεί εκεί που εμείς μόνοι μας δεν θα πηγαίναμε ποτέ.
Και η πανδημία αυτή μας έκλεισε στα σπίτια και μας αναγκάζει να ασχοληθούμε με θέματα που πριν δεν θα αγγίζαμε.
Τα κρύβαμε απλά κάτω από το χαλί της ψυχής μας και χανόμασταν στην κρυψώνα της καθημερινότητας μας.

Δεν λέω ότι θα γίνουμε άλλοι άνθρωποι. Ούτε ότι μετά την λήξη της καραντίνας θα έχουμε όλοι μεταμορφωθεί σε κάτι καλύτερο. Δεν το γνωρίζω, ίσως κάποιοι να είναι και χειρότεροι. Εκείνο όμως που γνωρίζω είναι ότι δεν πρέπει να αφήσουμε αυτή την δοκιμασία να περάσει δίχως να έχουμε προσπαθήσει για το καλύτερο.  Διότι τότε θα έχουμε πονέσει δίχως λόγο.
Αυτό που μπορούμε και το αξίζουμε.  Δεν μιλάω για τελειότητες. Εγώ προσωπικά έχω ξεχάσει τα τέλεια σενάρια ζωής. Δεν τα ψάχνω καν.
Η τελειότητα δεν κατοικεί μέσα μου .
Είναι μια κατάσταση του κόσμου που έρχεται ως υπόσχεση και δώρο του Θεού.
Έχω αποδεχθεί αυτή την αλήθεια και λυτρώθηκα από την εφιάλτη της "τελειότητας".
Πλέον για όσο είμαστε στη γη  φτάνει να προσπαθούμε για κάτι  απλό που να είναι και πραγματικό.
Αυτό το λίγο που έχει ανθρωπιά και ειλικρίνεια. Το τώρα, η στιγμή, το μαζί, αυτό που μπορώ να αλλάξω και προσπαθώ .
Στο μυαλό μας να αναζητούμε τις εικόνες της μέχρι τώρα δημιουργικής ζωής μας, και όμορφες εικονες της καθημερινότητας που μας γέμιζαν την καρδιά και αλλά να και του μέλλοντός μας.
Εκεί να συναντιόμαστε με όλους αυτούς που πορευτήκαμε μέχρι χθες, με όλους εκείνους που θα συνεχίσουμε.
Γιατί πρέπει να συνεχίσουμε όλοι, αφού η φύση, ο ορατός και μη κόσμος, θα συνεχίσει να εξελίσσεται.

Άλλωστε σοφία είναι "να εστιάζεις σε αυτά που μπορείς να ελέγξεις, να αφήνεις αυτά που δεν μπορείς να ελέγξεις και να αναγνωρίζεις την μεταξύ τους διαφορά...".
Να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τη κάθε μέρα που μας χαρίζει ο Θεός.
Μένουμε λοιπόν σπίτι και σκεφτόμαστε με αισιοδοξία με την ελπίδα τα καλύτερα θα έρθουν!
Και οταν ολα τελειώσουν....Όλα  θα μοιαζουν αλλιώτικα....το μέσα μας , το έξω μας....εγώ , εσύ , ο άλλος , οι άνθρωποι , η κοινωνία....Είθε η αλλαγη να ' ναι προς το καλύτερο....Μετα την καταιγίδα , προσμενουμε το ουράνιο τοξο....Μακάρι αυτό, που βιωνουμε , να τελειώσει και στη ζωη μας να κυριαρχήσουν φώς και χρώματα !!!!