Ο ΜΆΡΤΗΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Ο Μάρτης βάλλει τ’ Απριλιού τα γλαμπερά φορέματα

και καταβαίν’ απ’ τ’ αψηλά με των βουνών τα ρέματα

και όπου είναι κάμποι,

φωτοβολά και λάμπει.

Μέσ’ στον φελλό τους τα δενδρά ριγούν και συμμαζεύονται

τ’ άνθη στους κόρφους των βαθιά κοιμούνται κι’ ονειρεύονται

και τα λουλούδια `κόμα

δεν `βγήκαν απ’ το χώμα.

—Δενδρά!—ο Μάρτης τα λαλεί—

Γι’ αφήστε τα καμώματα!

Άνθη! Τα μάτι’ ανοίξετε κ’ εβγήτ’ από τα στρώματα,

να διείτε τι σας φέρει

το μαγικό μου χέρι!

Εγώ `μ’ ο μήνας, που γυρνά σε κάθε χρόνου κύλιμα

και φέρει μόσχους και θωριές εις τ’ άνθη μ’ ένα φίλημα

και φέρ’ εις κάθε κόρη

ένα καλόν αγόρι!—

Τ’ ακούνε τ’ άνθη και κοτούν κι’ ανοίγουν τα χειλάκια τους

και μισανοίγουν τα δενδρά τα πράσινα ματάκια τους.

Τα ρόδα, που κοιτάζουν

κι’ αυτά φθονούν και σχάζουν.

Τ’ ακούει κ’ η αμυγδαλιά, κορίτσι κουτοπόνηρο

κι’ από τον ύπνο πλανευτή, ερωτεμέν’ απ’ όνειρο,

πά’ στα γυμνά της κάλλη

νυφιάτικ’ άνθη βάλλει.

—Καλό στον έμμορφο τον νιο, που ψες τον ονειρεύθηκα!

Που στο γλυκό μου τ’ όνειρο είδα πως τον `πανδρεύθηκα!

Σαν τι καλά με φέρει το ποθητό μου ταίρι;

Της φέρει στρώμ’ απ’ τον Χιονιά κι’ απ’ τον Βοριά παπλώματα!

Την νύχτα κάμνουν την χαρά κι’ αυτού στα ξημερώματα,

της αγκαλιάς τ’ η πάχνη την εύμορφην αδράχνει.

Πρωί, της κάμνει σάβανο το νυμφικό της φόρεμα

το γιώμα μοιρολογητή της φέρν’ ένα θολόρεμμα

το δειλινόν αστράφτει,

και ρίχτει και την θάφτει!