Ζήσε το Τώρα –Το Ρολόι χωρίς Δείκτ

  

Το Ρολόι χωρίς Δείκτες

Σ’ έναν κήπο όπου τα λουλούδια μιλούσαν και οι σκιές τραγουδούσαν, υπήρχε ένα ρολόι χωρίς δείκτες.

Κανείς δεν ήξερε πότε άρχιζε η μέρα και πότε τελείωνε. Μόνο το φως και η καρδιά το ένιωθαν.

Η Ελένη πλησίασε το ρολόι και ρώτησε:

— Πώς ξέρεις την ώρα;

Το ρολόι χαμογέλασε χωρίς χείλη.

— Δεν τη μετράω. Τη ζω.

Και τότε ο κήπος άρχισε να αλλάζει μορφή.

Τα δέντρα ντύθηκαν με ρούχα από αναμνήσεις, οι πεταλούδες κουβαλούσαν λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν και ένα ποτάμι κυλούσε αντίστροφα, σαν να ήθελε να επιστρέψει στις πηγές του.

Η Ελένη βούτηξε τα χέρια της στο νερό.

Μαζί με το ρεύμα έφευγαν όλες οι αναβολές, οι «μια μέρα θα…», οι «όταν θα είμαι έτοιμη…».

Στην παλάμη της έμεινε μόνο μια χρυσή σπίθα.

— Τι είναι αυτό; ρώτησε.

— Είναι το Τώρα σου, είπε το ποτάμι. Αν δεν το κρατήσεις, θα φύγει.

Τότε κατάλαβε:

Η ζωή δεν περιμένει να βρούμε χρόνο.

Είναι ο χρόνος που περιμένει να τον ζήσουμε.

Κι έτσι, με τη σπίθα στο χέρι,

η  Ελένη άρχισε να χορεύει μέσα στον κήπο, χωρίς να φοβάται το αύριο και χωρίς να λυπάται το χθες.

Γιατί το ρολόι χωρίς δείκτες χτυπούσε πάντα την ίδια ώρα:

Τώρα.