Ο ανηήφορος της Ζωής
«Η ζωή δεν χαρίζεται — κατακτάται βήμα το βήμα,
μέσα από τον ιδρώτα, την υπομονή και την ελπίδα.»
Η ζωή μας είναι ένας συνεχής ανήφορος.
Ένα πάλεμα αδιάκοπο.
Μόλις φτάσουμε στο πρώτο ξέφωτο, η ανάβαση ξεκινά ξανά.
Μέσα σ’ αυτή τη διαρκή προσπάθεια κρύβεται όλη η γοητεία και το νόημα της ύπαρξης.
Δυσκολίες, περιπέτειες, αποτυχίες, πεσίματα και βουλιάγματα∙
μα πάντα ακολουθούν νέοι αγώνες, νέα παλέματα, νέα οράματα και στόχοι.
Από τη γέννησή μας ως την αναχώρησή μας απ’ τον κόσμο της φθοράς,
είμαστε «καταδικασμένοι» να παλεύουμε.
Να μαθαίνουμε, να εξελισσόμαστε, να αποκτούμε δεξιότητες και σοφία.
Οι γονείς μας είναι εκείνοι που πρώτοι μας δείχνουν τον δρόμο:
μας προσφέρουν ασφάλεια, μας εξασφαλίζουν τα βασικά,
μας στηρίζουν, μας συμβουλεύουν, μας ανοίγουν δρόμους.
Μας μαθαίνουν ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας,
να γνωρίζουμε τις ρίζες μας και να ονειρευόμαστε.
Μας ενθαρρύνουν να αγωνιστούμε για τα όνειρά μας,
όποιες δυσκολίες κι αν βρούμε μπροστά μας.
🌹 Αν δεν υπήρχαν οι δυσκολίες, δεν θα υπήρχε αγώνας.
🌹 Αν δεν υπήρχε αγώνας, δεν θα υπήρχε σκοπός στη ζωή.
🌹 Αν δεν υπήρχε σκοπός, δεν θα γνωρίζαμε τη χαρά της νίκης.
🌹 Αν δεν υπήρχε η χαρά της νίκης, δεν θα υπήρχε το έπαθλο.
🌹 Αν δεν υπήρχε το έπαθλο, δεν θα υπήρχε ο αγώνας.
🌹 Αν δεν υπήρχε αγώνας, δεν θα υπήρχε ζωή.
🌹 Κι αν δεν υπήρχε ζωή, δεν θα υπήρχε ο άνθρωπος.
Κι όμως, ο άνθρωπος υπάρχει.
Ζει, κινείται, αγωνίζεται μέσα στην καθημερινότητά του,
με τις δυσκολίες και τις χαρές του.
Όλα είναι δικά του, προσωπικά,
κι εκείνος τα διαχειρίζεται ελεύθερα, με ευθύνη και επιλογή.
Ας κρατήσουμε στη σκέψη μας τούτο:
ο αγώνας και οι δυσκολίες του είναι δικά μας.
Μας ανήκουν. Είναι ο κόπος και ο ιδρώτας μας.
Μην αφήνουμε την απελπισία να τα ακυρώνει.
Χρειάζεται υπομονή — κι η υπομονή γεννιέται μονάχα στη στιγμή της δοκιμασίας.
Γιατί στη χαρά δεν κάνουμε υπομονή∙ στη χαρά δινόμαστε.
© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου
